Αμάν πια με αυτό το κείμενο για τα παιδιά του 1985 !!!
Σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση "τα παιδιά του 2085":
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά τα πολυδιατροφικά χάπια Κellogs Ultra Pills πριν πετάξουμε ώς την Αφροδίτη, δύο ώρες στον ισοτονικό θάλαμο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε χωρίς JammerDun όλο το πρωί για να συνδεθούμε στο 5d auroral panel. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε air-scooters χωρίς Mitsubishi stability belts και akai Scabberset protective fields. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Fujitsu Space Shuttle και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο του φτωχού αστροναύτη». Δεν είχαμε coopeds , πεδία υλοποίησης και ακτινοσκεύη για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα PersoVans χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε space-hike, καβαλάγαμε διαστημόπλοια χωρίς δίπλωμα. Tα sony kidswingers ήταν φτιαγμένα από kevlar και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια air-scooters για να κάνουμε κόντρες πέφτοντας από τα 10.000 πόδια και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε flaps. Παίζαμε «Real (tm) Resident Evil 12» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού μας έφερναν πίσω με το ζόρι τα RoboNannies . Κανείς orga δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν Personal Scanner Satellites . Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε "Real(tm) Dead or Alive". Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγo spray με LG DNA Regenerator. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Καταπίναμε χάπια carbosweeters και πίναμε ISO Colda , αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια sythowater ή ISO Colda ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα . Καμιά φορά κολλάγαμε nanotubes στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν ακτινοβολώντας μας με μια μικροκυματική ακτινοβολία με ζωνοπερατό φίλτρο.
Δεν είχαμε Playstation 16 , Nintendo WOW!(tm), 99 ολογραφικά κανάλια νευρωνικής σύνδεσης, κρυσταλλοταινίες με ήχο RealThere(tm), εμφυτεύματα ποζιτρονικού εγκεφάλου ή Holo-Net. Εμείς είχαμε MSN Video Messanger 29 . Κανονίζαμε να συναντηθούμε μαζί τους στο 3d δίκτυο και συναντιόμασταν . Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο 3d room και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε VirtuaFighter , 3D HideThere,! , Virtual Space … μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας στο δίκτυο τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από Modding Eφαρμογές
Χάσαμε χιλιάδες XGame ID Passes . Πίναμε synthowater νερό κατευθείαν από τον μεταστοιχειωτή νετρονίων , όχι Jinnerbashed , και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στον μεταστοιχειωτή.
Κυνηγούσαμε cyberorga με silicon deorganizers στο δίκτυο , παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το PersoVan ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους καλουσαμε απο το 4G VideoCell . Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τα RoboNannies , ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικές εμφυτεύσεις ομαδικών εμπειριών Microsoft Memory Implants MMI (tm) συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο δεκτικοί σε εμφυτεύσεις γνώσεων πάνω από 100 TerraByte/ημέρα και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές 20 μερες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στον Θάλαμο Πράσινης Απόχρωσης χωρίς DNA tissue regenerating creme με δείκτη προστασίας 330 και χωρίς μαθήματα Airtammering , Shootfield και Glitter. Κάναμε όμως φανταστικά ρεκόρ στο Real (tm) Halo 6 και πιάναμε cyberfishes με wave attractors . Ρίχναμε τα κορίτσια στα chat rooms γράφοντας ; ) : D : P , όχι κάνοντας ImplantKicking !!!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Στηριγμένο σε ένα chain-mail που σάρωσε την blog-όσφαιρα αυτόν τον καιρό.
Ευχαριστώ τον Jason για την συλλογή των links του αρχικού post :
από τον OldBoy , από τον ANEMOS , από τον CPIL , η εξαιρετική εκδοχή του JASON
10 σχόλια:
Το βλέπω να γίνεται chain mail και να το δημοσιεύουν καμιά δεκαριά blogs!
:-)
ΤΕΛΕΙΟ!!!!
Λύθηκα στα γέλια, τρομερή ιδέα.
Κρίμα που δεν γνωρίζω τον άνθρωπο που έγραψε το μήνυμα... κρίμα που δεν τον ξέρω γιατί εγώ γεννήθηκα το 1964! Και όντως οι «εικόνες» του μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία. Την παιδική. Εκείνη του Δημοτικού σχολείου. Την απόλυτα παιδική. Με τα Σαββατοκύριακα στην μία γιαγιά ή στην άλλη. Και κυρίως εκείνη της Καισαριανής με τη μονοκατοικία δίπλα στο ρέμα. Mηδέ το ρέμα υπάρχει σήμερα μηδέ η μονοκατοικία. Ο πετροπόλεμος... Τα όπλα... Ναι είχα παππού ερασιτέχνη οπλουργό και αρεσκόταν στο να μου φτιάχνει ξύλινα Μ1 και 45άρες Μπερέτες. Ναι ειδικά στον πόλεμο ήμουν ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός γιατί ήμουν ο μόνος που ήξερε να φτιάχνει νεροβομβίδες από σφαιρικά πλαστικά μπουκάλια πορτοκαλάδας. Επίσης ημουν ο μόνος που είχε ποδήλατο cross με αναρτήσεις. Συνήθως την έπεφτα σ’ έναν συμμαθητή μου στα ίσια. Πάνω στον μπροστινό του τροχό. Συνήθως πήγαινε για ακτινολόγηση μετά. Κανονικά. Επίσης χωριζόμασταν σε γειτονιές. (Πάντα για την ίδια γιαγιά μιλάω.) Μια φορά ειχαμε σκάψει και αναχώματα στον πάνω δρόμο και δεν πέρναγε κανείς. Θυμάμαι την γιαγιά μου να με περιαδράχνει με την παντόφλα γιατί μ’ έπιασε νύχτα μαύρη να κάνω «περίπολο». Οπλισμένος με δύο νεροβομβίδες και μια σφεντόνα. Ναι παίζαμε σοβαρά τότε όχι αηδίες.
Και μια μέγγενη του ίδιου παππού, γιατί στο επάγγελμα ήταν σιδηρουργός, έπεσε πάνω στο νύχι μου και το έσκαψε στα δύο. Αν εξαιρέσουμε το αίμα και τους τόνους οινοπνεύματος για να μην πάθω γάγγραινα μετά κυνηγούσα την εξαδέλφη μου με το μισό ξεκολημένο νύχι. Την έκανα να κλαίει γιατί της χάραζα το μπράτσο. Αλλά μετά γελούσαμε.
Αργότερα, κάποιες εβδομάδες αργότερα ή και χρόνο αργότερα, εκεί γύρω στην Πέμπτη Δημοτικού, πάτησα μια σκουριασμένη πρόκα. Σήκωσα όλο το ξύλο με το πόδι. Γιατί η πρόκα ήταν καρφωμένη σε ξύλο που περίμενε σε μια γωνία γυρισμένο ανάποδα. Πάτησα στο μισό καδρόνι με το άλλο πόδι και γλύστρισα την πρόκα έξω από την πατούσα. Έβγαλα και το τρύπιο πέδιλο μετά και το πέταξα. Πολύ αίμα. Σε γραμμές από τον χωματόδρομο μέχρι την αυλή του σπιτιού. Δυό μέρες μετά ποδήλατο. Κανένα πρόβλημα. Μέχρι σήμερα η υγρασία με χτυπάει με σουβλιές στο ίδιο σημείο.
Αργότερα στους Αμπελόκηπους στην Πρώτη Γυμνασίου κόντεψα να σπάσω το καλάμι ενός άθλιου τύπου με κλωτσιές. Συμμαθητής ο άθλιος τύπος. Δευτερόλεπτα μετά γύρισε και μου έχωσε κάμποσες στο στομάχι. Θυμάμαι ότι βασική ασχολία μιας άλλης παρέας σ΄εκείνο το σχολείο ήταν το να χτυπά με μια κλεμμένη σιδερογροθιά τα χέρια των συμμαθητών στους τένοντες. Έτσι όπως κρατιόσουν στο σκουριασμένο κάγκελο για ν’ ανέβεις στον πρώτο όροφο στην αίθουσα εκείνοι έρχονταν από το πλάι και στην έσκαγαν πάνω στη φλέβα. Με δύναμη. Όπως χτυπάς τον κυμά με το γουδοχέρι. Τότε ακόμη μηχανές του κυμά στα σπίτια δεν υπήρχαν.
Θυμάμαι ο παππούς μου έχει αφηγηθεί κάτι απαράμιλλες σκηνές αληθινού πολέμου. Και ο ένας και ο άλλος παππούς. Ο ένας γιατί έτρεχε με δυό κουβάδες νερό στα χέρια διασχίζοντας την λεωφόρο ενώ τον ακολουθούσαν ριπές από τα εγγλέζικα μπρεν πάνω στο λόφο. Κι ο άλλος γιατί προσπαθώντας ν’ αποφύγει τις γερμανικές βόμβες είχε σκεπασεί με πτώματα άλλων.
Αχ οι παλιές καλές εποχές...
Μια φορά σε μια συναυλία του Ρόρυ Γκάλαχερ οι αστυνομικοί ανεβοκατέβαζαν τα γκλομπ με τέτοια δύναμη που αναρωτιόμουν τι θα γίνει αν κάποια σπονδυλική στήλη δεν αντέξει κι ανοίξει στα δύο. Θα βγει αίμα ή λευκός πολτός; Ο νωτιαίος μυελός δεν είναι λευκός; Όχι ε;
Τη νύχτα του Πολυτεχνείου ήμουν 9 ετών. Την θυμάμαι χωρίς χρώματα. Και χωρίς συναισθήματα. Ήμουν πολύ μικρός. Αλλά θυμάμαι τα ελικόπτερα. Και τους μαύρους κρότους των οπλοπολυβόλων. Άτακτους στο σκοτάδι. Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά.
Χρόνια αργότερα, όχι πολλά αλλά αρκετά, τότε που δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλος αυτός ο αφηνιασμένος κόσμος πρέπει να καταστρέφει οτιδήποτε στο διάβα του μέχρι την Αμερικανική πρεσβεία θυμάμαι να με καταδιώκει η ταγκιασμένη κοφτή ανάσα των δακρυγόνων.
Αχ η νοσταλγία...
Ανήκω στις 17" μιας επίπεδης οθόνης ενός iMac. Έχω ένα Symbian κινητό. Και μπορώ και πηγαινοέρχομαι στο Βερολίνο (ναι ενωμένο Δόξα το Θεό πια) με 80 ευρώ.
Μα δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ ΔΕΝ αναπολώ το παρελθόν!
G.
Μα ποια παιδιά του '85; Μήπως εννοείς τα παιδιά του Απρίλη του '83;
Θα με ενδιέφερε το μέηλ εκείνο στο οποίο αναφέρεσαι, ένα forward θα ήταν χρήσιμο.
@Lyssipos
Thanx!
@G.
Πολύ καλό κείμενο. Θα του άξιζε ξεχωριστή δημοσιεύση στο blog σου ίσως...
@JustAnother
Έχει γεμίσει το intenet με αυτό το mail φίλε μου...
Τελευταία φορά το είδα εδώ αλλά το δημοσίευσαν γύρω στα 30 εκατομμύρια blogs αυτές τις μέρες...
Πολύ καλό!
Καταπληκτικό! (παρ'ότι διάβασα πρωτα αυτό και μετά το "original")
LOL!Άψογο!
@mcfly
Φαντάζομαι θα εννοείς την Cyber downloaded εκδοχή της προσωπικότητας του στο Expert system "Greek-Politician-On-A-Chip version 2.1" :-P
Χα! Πολύ καλό...
Αυτό το κείμενο για το 1985 το είχα διαβάσει στο blog του Oldboy (http://old-boy.blogspot.com/2006/06/blog-post.html), ο οποίος το είχε διαβάσει στο blog του ANemos (http://naftilos.blogspot.com/2006/06/1983.html) (δύο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις...) και με αφορμή αυτό έγραψα κι εγώ ένα post (http://jkpant.blogspot.com/2006/06/blog-post_06.html).
Νομίζω πως σε τούτο εδώ το blog έγινε η καλύτερη δουλειά...
Δημοσίευση σχολίου