Αμορφωσιά

Πολύ γέλασα με έναν Συγκεκριμένο Αμόρφωτο Κύριο που δηλώνει κριτικός κινηματογράφου , όταν τον είδα πριν από μερικές μέρες ,σε μια μεταμεσονύκτια εκπομπή, να λέει την αποψάρα του για τους "300".

Ο Συγκεκριμένος Αμόρφωτος Κύριος , για να μας κάνει να γελάσουμε, έκανε επίσης και αποτυχημένες μιμήσεις του Λεωνίδα.

Μάλλον όμως ό Συγκεκριμένος Αμόρφωτος Κύριος (στο εξής Σ.A.Κ.) , όταν ήταν μικρός , αντί να πάει να δώσει κανα λόουερ , έπαιζε μπιλιάρδα. Και αυτό διότι ο Σ.A.Κ μιμούμενος τον Λεωνίδα της ταινίας είπε :

"- Tonight we DIE in Hell !!!!"

Επινα Coca-Cola όταν τον άκουσα και από τα γέλια μου βγήκαν τα ζουμιά από τα ρουθούνια (τσούζει) . Ρε ανόητε Σ.A.Κ , η σωστή ατάκα είναι :

"Spartans! Enjoy your breakfast, for tonight WE DINE in Hell!"

Ήτοι :

"Λακεδαίμονες! Χαρείτε το πρωίνό σας, διότι το δείπνο μας θα γίνει στον Άδη"

Και λέει στον Άδη αγαπητέ μου Σ.Α.Κ. , διότι οι Λακεδαίμονες δεν ήταν Χριστιανοί για να πιστεύουν στον Παράδεισο . Tο αντίστοιχο της Κόλασης στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι ο ΑΔΗΣ. Τόσο μάγκες ήταν οι Αρχαίοι. Θυσία χωρίς μετά θάνατον ανταποδωση!

Φούντωσα τώρα. Πάω να φάω μια σοκολάτα με φουντούκι.

Γλέντι στα Ελληνάδικα

Σκεφτόμουνα σήμερα πώς , τελικά, μία μικρή κοσμογονία έχει συντελεστεί , σχεδόν αθόρυβα , τα τελευταία 20 χρόνια στις μουσικές συνήθειες των Ελλήνων. Αφήστε με να σας ταξιδέψω μερικά χρόνια πίσω για να δείτε τι εννοω

Στα τέλη των 80's ήμουν και εγώ στα teen μου. (Those were the dayz)
Εκείνη την εποχή, οι νέοι τις ηλικίας μου ακούγαν αποκλειστικά και μόνο ΞΕΝΗ μουσική.

Το επαναλαμβάνω γιατί μπορεί , εσείς οι σημερινοί νέοι να μην το πιάσατε.

Πριν από 20 χρόνια οι νέοι τις ηλικίας μου ακούγαν αποκλειστικά και μόνο ΞΕΝΗ μουσική. Οι διαφοροποιήσεις που μας χώριζαν αφορούσαν κυρίως μουσικά είδη. Έτσι είχαμε καρεκλάδες και ροκάδες, χεβυμεταλάδες και ντισκόβιους κλπ κλπ κλπ.

Πάντως Ελληνικά Λαικά δεν άκουγε κανένας. Αλήθεια λέω! Υπήρχαν βέβαια αλλά αφορουσαν ένα κοινό άνω των 30-35 ετών( "Σαγαπάω μακουους" και "Τοπε τοπε ο παπαγάλοsh"

Υπήρχε βέβαια το λεγόμενο "ελληνικό ροκ" με τραγούδια όπως πχ η "Ευλαμπία" το "Για το καλό μου" το "Θα θελα να 'μουν κηπουρός" που τα αγαπούσαμε πολύ! Αγαπούσαμε επίσης τον Παπακωσταντίνου και τους Κατσιμίχα αλλά ως εκεί. Πάντως η αναλογίες των "ελληνικών" με τα "ξένα" στις κασσέτες που γράφαμε ήταν ένα-προς-δεκα.
Στα πάρτυ δεν έπαιζαν ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ελληνικά τραγούδια και τα τσιφτετέλια το βλέπαμε μόνο στις ελληνικές ταινίες.
Στο τέλος του πάρτυ παίζαμε τον "Γάτο" του Παπακωσταντίνου , κάναμε ομαδικώς την κίνηση στα απαυτά μας όταν ο Βασίλης έλεγε "...στα όργανα μας μια χαρα..." και πηγαίναμε σπίτι μας.

Κάπου εκεί όμως, άρχισαν (λόγω του περιοδικού ΚΛΙΚ κυρίως) να παίζουν στα κλάμπ τρία συγκεκριμένα ελληνικά τραγούδια (το "Του αγοριού απέναντι" , το "Οι Θαλασσιές οι Χάντρες" και το "να μπορούσα στα σύννεφα" ) στο τέλος του προγράμματος.

Δεν φαντάζεστε το τί πανικός γινόντανε!
Και δεν ήταν Ροκ ! ! !

Σιγά-σιγά άρχισαν να παίζουν δειλά-δειλά και άλλα τραγούδια. Θυμάμαι χαρακτηριστά τον χαμό που γινόνταν όταν ανάμεσα από πχ "Army of Lovers" και "Haddaway" τα κλαμπ παίζανε το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη" . Απίστευτο μας φαίνονταν!
Τελικά είναι ωραία τα ελληνικά???

Έκανα τότε κάτι ιδιαιτεράκια (τσάμπα κύριε εφοριακέ μου!) και θυμάμαι το σόκ που πάθαινα όταν στα τετράδια των μαθητών μου δεν έβλεπα πλέον να γράφουν (όπως θα έπρεπε!) DOORS και JIM MORISON αλλά : "Τσαλιγοπούλου" , "Άγιο Τσιπουράκι" , "Κατερίνα Κούκα" , "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι" (κλισέ της εποχής : "Μα τι ποιοτικός στίχοι (sic)!! "

Μέσα σε τρια-τέσσερα χρόνια ένα νέο είδος μαγαζιού εμφανίστηκε στο Αθηνόραμα : "Ελληνικάδικα" (που σύντομα μεταλλάχθηκε στην αμορφωτέ εκδοχή "Ελληνάδικα" λες και εκεί ακούγανε "Ελληνά" τραγούδια). Ξέρετε φαντάζομαι τι μουσική έπαιζαν...

Μετα από ακόμα καναδυο χρόνια ο όρος άρχισε να εξαφανίζεται διότι ΟΛΑ ΠΛΕΟΝ ήταν
"Ελληνάδικα". Η εποχή της μουσικής εσωστρέφειας των Ελλήνων είχε αρχίσει...

Είναι καλύτερα ή χειρότερα τα σημερινά μουσικά νεανικά ήθη? Δεν ξέρω . Μπορεί και να είναι. Πάντως εγώ συνεχίζω , εδω και πολλά χρόνια , να νιώθω εκτός κλίματος.

You can't teach an old dog new tricks?

Οι Πολίτες της Πόλης των Ιδεών!

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Εις τον Θεοκριτο παραπονιουνταν
μια μερα ο νεος ποιητης Ευμενης.
"Τωρα δυο χρονια περασαν που γραφω
κ'ενα ειδυλλιο εκαμα μοναχα.
Το μονον αρτιον μου εργον ειναι.
Αλλοιμονον, ειν'υψηλη το βλεπω,
πολυ υψηλη της ποιησεως η σκαλα,
κι απ'το σκαλι το πρωτο εδω που ειμαι
ποτε δεν θ'ανεβω ο δυστυχισμενος.
Ειπ'ο Θεοκριτος:"Αυτα τα λογια
αναρμοστα και βλασφημιες ειναι.
Κι αν εισαι στο σκαλι το πρωτο, πρεπει
να'σαι υπερηφανος κ'ευτυχισμενος.
Εδω που εφθασες λιγο δεν ειναι,
τοσο που εκαμες, μεγαλη δοξα.
Κι αυτο ακομη το σκαλι το πρωτο
πολυ απο τον κοινο τον κοσμο απεχει.
Εις το σκαλι για να πατησεις τουτο
πρεπει με το δικαιωμα σου να'σαι
πολιτης εις των ιδεων την πολι.
Και δυσκολο στην πολι εκεινην ειναι
και σπανιο να σε πολιτογραφησουν.
Στην αγορα της βρισκεις Νομοθετας
που δεν γελα κανενας τυχοδιωκτης
Εδω που εφθασες, λιγο δεν ειναι,
τοσο που εκαμες, μεγαλη δοξα.

Αγαπημένο ποίημα του ΚΠΚ.!

Οι περισσότερες αναλύσεις και προσεγγίσεις του ποιήματος αυτού σκέκονται σε επισημάνσεις περί της αξίας της ταπεινοφροσύνης και της υπομονής για να πετύχει κανείς τους στόχους του. Δύσκολο λέει , να κατακτήσει κανείς αμέσως την κορυφή , δύσκολο να γίνει καλός σε όλα.

Κι όμως! Δεν ήθελε να πει αυτό ο ποιητής (χμ) Ή αν θέλετε , δεν ήθελε να πεί μόνο αυτό. Εξηγώ:

Εις το σκαλι για να πατησεις τουτο
πρεπει με το δικαιωμα σου να'σαι
πολιτης εις των ιδεων την πολι.

Λέει δηλαδή ο Δάσκαλος , ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι, οι εστω και λίγο δημιουργικοί άνθρωποι, όπως ο Ευμένης , είναι Πολίτες των Ιδεών

Στην αγορα της βρισκεις Νομοθετας
που δεν γελα κανενας τυχοδιωκτης

Λέει ακόμα πως Πολιτικοί υπάρχουν πολλοί , αλλά αυτοί που δεν ξεγελιούνται από λαμόγια είναι οι Πολίτες της Πόλης των Ιδεών

Μα ούτε ένας Ευμένης σε αυτή την Βουλή των Ελλήνων??

Από την Γκέμμα η από την Βιογραφία?

Στον πάγκο με τα βιβλία, στη Λευκάδα, αγόρασα την βιογραφία του μεγάλου Δημήτρη Λιαντίνη (γραμμένη από τον πατριώτη του Δ.Αλικάκο) και την διαβάσα αυτές τις μέρες στην παραλία.

Η έρευνα που έκανε ο Δημήτρης Αλικάκος είναι αξιοθαύμαστη , παραδειγματική για βιογράφο. Οι προθέσεις του Αλικάκου είναι εντελώς καλοπροαίρετες και η αντιμετώπιση προς τον Καθηγητή γίνεται με ταπεινότητα και θαυμασμό , σχεδόν αγιογραφική. Καταθέτω τον σεβασμό μου.

Το τελικό όμως αποτέλεσμα μου άφησε πικρή γεύση.

Ο συγγραφέας βιογραφει και παραθέτει επιστολές και ημερολόγια από τα παιδικά και τα νεανικά χρόνια του Καθηγήτη. Μετά , με ένα απότομο άλμα , εξιστορεί εκτενώς την ιστορία της "εξόδου" του. Οι αναφορές και οι μαρτυρίες από την ώριμη περίοδο των τελευταίων 15 ετών , είναι δυστυχώς ελάχιστες. Οι αναφορές στα κείμενα του ακόμα λιγότερες.

Ο φιλόσοφος Λιαντίνης είναι το σύνολο των κειμένων που ο ίδιος διάλεξε να δημοσιευτούν και των διδασκαλιών που έχουν απομαγνητοφωνηθεί. Οι νεανικές του επιστολές δεν προορίζονταν για δημοσίευση και μάλιστα ο ίδιος είχε ζητήσει να καταστραφούνε.

Οι Μεγάλοι Άνδρες κρίνονται από το έργο τους. Το έργο του Λιαντίνη είναι τα "Ελληνικά" , η "Γκέμμα" , το "Homo Educadus", το "χάσμα σεισμού".

Να κλείσω με μια σωστή φράση που μου είπε χθές για το θέμα , ένας φίλος :

- Ρε αζραελ, εάν είμασταν και πάλι στο σχολείο , και η δασκάλα μας ζητούσε - όπως και τότε - "να φέρουμε πληροφορίες" για τον Λιαντίνη από που θα έφερνες υλικό ?

Από την Γκέμμα ή από την Βιογραφία του Δ. Αλικάκου?



Υ.Γ.
Πάω για βουτιά!. Σας αφήνω δύο ενδιαφέρονται threads με συζητήσεις επί του θέματος ,στο liantinis.gr και στο indymedia

Dulce et decorum est, pro patria mori ?

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ακολουθήσω ποτέ την εύκολη λύση της αναδημοσιεύσης κειμένων , αλλά και όταν θα το κάνω πάντα θα προσθέτω ένα σχόλιο , κάτι καινούργιο επάνω στο οικοδόμημα του άλλου , μια δική μου συνεισφορά στην ενάντια διαδικασία της εντροπίας του σύμπαντος.

Την Σκέψη.

Το παρακάτω όμως κείμενο του Νϊκου Δήμου με αγγίζει τόσο , που θά το αναδημοσιεύσω (ελπίζω με την άδεια του "Δον Γάτου") χωρίς σχόλια :

"... Φτάνω ένα πρωΐ στο πανεπιστήμιο και βλέπω την μεγάλη Aula γεμάτη φοιτητές καθισμένους κάτω στα πλακάκια. «Καθιστική διαμαρτυρία» μου λέει ο πρώτος που ρωτάω. «Γιατί;» Μου δείχνει ψηλά, στην βάση του θόλου. Εκεί υπήρχαν διακοσμητικά κιγκλιδώματα, με κεντρικό στοιχείο αρχαία ρητά. Στην αποκατάσταση της Aula (όταν την πρωτοείδα ήταν μισογκρεμισμένη) είχαν αναστηλώσει τώρα μερικά. Το ένα έγραφε τον γνωστό στίχο του Οράτιου: «Dulce et decorum est, pro patria mori».

Ήρθε ο πρύτανης και άρχισε συζήτηση. «Δεν προσθέσαμε κάτι καινούργιο», είπε. «Αναστήλωση κάνουμε. Αποκαθιστούμε την παλαιά μορφή. Αυτά τα ρητά υπάρχουν επί αιώνες».

Σηκώθηκε ένας φοιτητής, ανάπηρος πολέμου (με το σήμα των Kriegsversehrter στο πέτο) και απάντησε: «Ήμουν εκεί. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτός ο στίχος είναι απάτη. Δεν είναι ούτε γλυκό ούτε τιμητικό να πεθαίνεις για την πατρίδα. Με κάτι τέτοια ρητά μας παραπλανούσαν και μας αφάνισαν».Η συνέλευση των φοιτητών ήταν ανυποχώρητη και το κιγκλίδωμα κατέβηκε..."

(Aπόσπασμα από τους "Δρόμους". Μόναχο 1956)

Η Συνωμοσία του Σύμπαντος

Πολλά βιβλία στην βιβλιοθήκη μου τα θεωρώ αγαπημένους φίλους και τα επισκέπτομαι συχνά. Ένα από αυτά , είναι το μυθιστότημα επιστημονικής φαντασίας των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι με τον Ελληνικό Τίτλο "Η συνωμοσία του Σύμπαντος".

Η "Σοβιετική" επιστημονική φαντασία είναι δυστυχώς παραγνωρισμένη στη δύση και οι ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το Σολάρις του Στραντισλαβ Λεμ μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Λέω δυστυχώς , γιατί θεωρώ ότι "Η συνωμοσία του Σύμπαντος" είναι απο τα ωραιότερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας που έχουν γραφτεί ποτέ. Οι Στρουγκάτσκι είναι διάσημοι για την άλλη νουβέλα τους το "Πικνικ δίπλα στον Αυτοκινητόδρομο" αλλά θεωρώ πως "Η συνωμοσία του Σύμπαντος" είναι το αριστούργημα τους. Δυστυχώς , οι αναφορές για το βιβλίο στο ίντερνετ είναι ελάχιστες...

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα αγγλικά με τον τίτλο "Definetely Maybe" ενω ο αυθεντικός ρώσικος τίτλος είναι "Za milliard let do konza sveta," ("Ένα Δισεκατομμύριο χρόνια πριν το τέλος του κόσμου")

Τι να πώ για αυτό το βιβλίο χωρίς να χαλάσω το συγκλονιστικό θέμα του και το φινάλε του ; ; ;

• Θα πώ μόνο ότι πραγματεύεται μια κολοσιαία σύγκρουση πολιτισμών ( Η Ανθρωπότητα εναντίον του ..... ) που είναι ανώτερη σε κλίμακα από π.χ. έναν Αμερικανικής Γεύσης Διαγαλαξιακό Πόλεμο Των Άστρων .

• Θα πω ακόμα ότι μεγαλύτερη σύγκρουση από αυτή δεν είναι δυνατό να συμβεί.

• Θα πω επίσης ότι όλο ( μα όλο! ) το βιβλίο το βιβλίο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα διαμέρισμα χωρίς κλιματισμό , η χρονική διάρκεια των συμβάντων είναι μερικά εικοσιτετράωρα και ο ήρωες του βιβλίου μερικοί συνηθισμένοι άνθρωποι...
  

Αντιγράφω απόσπασμα από τον πρόλογο του Τίοντορ Στάρτζεον :
"... Θυμάστε εκείνα τα περίφημα πασχαλιάτικα τεχνητά αυγά με το μικρό γυάλινο παραθυράκι στη μια τους άκρη μέσα από το οποίο μπορούσε κανείς να κοιτάζει ; Υπήρχε πάντα κάποια παράσταση μέσα εκεί που είχε σχέση με την ίδια τη γιορτή. Λαγουδάκια , κλωσσόπουλα ή κάτι παρόμοιο. Μερικές φορές όμως υπήρχαν ολόκληρα τοπία, μακρινοί λόφοι, παρτέρια με λουλούδια ή ομάδες ανθρώπων. Περίτεχνα κατασκευασμένα ή όχι αυτά τα λουλούδια είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό:Σου πρόσφεραν μια εικόνα πραγμάτων που οι διαστάσεις τους ήτσν πάρα πολύ μεγαλύτερες από το αυγό που τα περιέβαλλε.Το βιβλίο αυτό είναι ένα παρόμοιο αυγό..."

Εύχομαι να σας ξύπνησα το ενδιαφέρον. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά απο τις εκδόσεις Καστανιώτη πριν από 20 χρόνια περίπου , αλλά ελπίζω πως υπάρχουν αντίτυπα . Καλή Αναζήτηση και Καλή Διασκέδαση.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. (eh?)

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;


Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;


Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.


-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;


Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.


Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Ποίηση : Κωνσταντίνος Π. Καβαφης

Φωτό: Σαντορίνη

Για την αντιγραφή: azrael