Dulce et decorum est, pro patria mori ?

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ακολουθήσω ποτέ την εύκολη λύση της αναδημοσιεύσης κειμένων , αλλά και όταν θα το κάνω πάντα θα προσθέτω ένα σχόλιο , κάτι καινούργιο επάνω στο οικοδόμημα του άλλου , μια δική μου συνεισφορά στην ενάντια διαδικασία της εντροπίας του σύμπαντος.

Την Σκέψη.

Το παρακάτω όμως κείμενο του Νϊκου Δήμου με αγγίζει τόσο , που θά το αναδημοσιεύσω (ελπίζω με την άδεια του "Δον Γάτου") χωρίς σχόλια :

"... Φτάνω ένα πρωΐ στο πανεπιστήμιο και βλέπω την μεγάλη Aula γεμάτη φοιτητές καθισμένους κάτω στα πλακάκια. «Καθιστική διαμαρτυρία» μου λέει ο πρώτος που ρωτάω. «Γιατί;» Μου δείχνει ψηλά, στην βάση του θόλου. Εκεί υπήρχαν διακοσμητικά κιγκλιδώματα, με κεντρικό στοιχείο αρχαία ρητά. Στην αποκατάσταση της Aula (όταν την πρωτοείδα ήταν μισογκρεμισμένη) είχαν αναστηλώσει τώρα μερικά. Το ένα έγραφε τον γνωστό στίχο του Οράτιου: «Dulce et decorum est, pro patria mori».

Ήρθε ο πρύτανης και άρχισε συζήτηση. «Δεν προσθέσαμε κάτι καινούργιο», είπε. «Αναστήλωση κάνουμε. Αποκαθιστούμε την παλαιά μορφή. Αυτά τα ρητά υπάρχουν επί αιώνες».

Σηκώθηκε ένας φοιτητής, ανάπηρος πολέμου (με το σήμα των Kriegsversehrter στο πέτο) και απάντησε: «Ήμουν εκεί. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτός ο στίχος είναι απάτη. Δεν είναι ούτε γλυκό ούτε τιμητικό να πεθαίνεις για την πατρίδα. Με κάτι τέτοια ρητά μας παραπλανούσαν και μας αφάνισαν».Η συνέλευση των φοιτητών ήταν ανυποχώρητη και το κιγκλίδωμα κατέβηκε..."

(Aπόσπασμα από τους "Δρόμους". Μόναχο 1956)