Γλέντι στα Ελληνάδικα

Σκεφτόμουνα σήμερα πώς , τελικά, μία μικρή κοσμογονία έχει συντελεστεί , σχεδόν αθόρυβα , τα τελευταία 20 χρόνια στις μουσικές συνήθειες των Ελλήνων. Αφήστε με να σας ταξιδέψω μερικά χρόνια πίσω για να δείτε τι εννοω

Στα τέλη των 80's ήμουν και εγώ στα teen μου. (Those were the dayz)
Εκείνη την εποχή, οι νέοι τις ηλικίας μου ακούγαν αποκλειστικά και μόνο ΞΕΝΗ μουσική.

Το επαναλαμβάνω γιατί μπορεί , εσείς οι σημερινοί νέοι να μην το πιάσατε.

Πριν από 20 χρόνια οι νέοι τις ηλικίας μου ακούγαν αποκλειστικά και μόνο ΞΕΝΗ μουσική. Οι διαφοροποιήσεις που μας χώριζαν αφορούσαν κυρίως μουσικά είδη. Έτσι είχαμε καρεκλάδες και ροκάδες, χεβυμεταλάδες και ντισκόβιους κλπ κλπ κλπ.

Πάντως Ελληνικά Λαικά δεν άκουγε κανένας. Αλήθεια λέω! Υπήρχαν βέβαια αλλά αφορουσαν ένα κοινό άνω των 30-35 ετών( "Σαγαπάω μακουους" και "Τοπε τοπε ο παπαγάλοsh"

Υπήρχε βέβαια το λεγόμενο "ελληνικό ροκ" με τραγούδια όπως πχ η "Ευλαμπία" το "Για το καλό μου" το "Θα θελα να 'μουν κηπουρός" που τα αγαπούσαμε πολύ! Αγαπούσαμε επίσης τον Παπακωσταντίνου και τους Κατσιμίχα αλλά ως εκεί. Πάντως η αναλογίες των "ελληνικών" με τα "ξένα" στις κασσέτες που γράφαμε ήταν ένα-προς-δεκα.
Στα πάρτυ δεν έπαιζαν ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ελληνικά τραγούδια και τα τσιφτετέλια το βλέπαμε μόνο στις ελληνικές ταινίες.
Στο τέλος του πάρτυ παίζαμε τον "Γάτο" του Παπακωσταντίνου , κάναμε ομαδικώς την κίνηση στα απαυτά μας όταν ο Βασίλης έλεγε "...στα όργανα μας μια χαρα..." και πηγαίναμε σπίτι μας.

Κάπου εκεί όμως, άρχισαν (λόγω του περιοδικού ΚΛΙΚ κυρίως) να παίζουν στα κλάμπ τρία συγκεκριμένα ελληνικά τραγούδια (το "Του αγοριού απέναντι" , το "Οι Θαλασσιές οι Χάντρες" και το "να μπορούσα στα σύννεφα" ) στο τέλος του προγράμματος.

Δεν φαντάζεστε το τί πανικός γινόντανε!
Και δεν ήταν Ροκ ! ! !

Σιγά-σιγά άρχισαν να παίζουν δειλά-δειλά και άλλα τραγούδια. Θυμάμαι χαρακτηριστά τον χαμό που γινόνταν όταν ανάμεσα από πχ "Army of Lovers" και "Haddaway" τα κλαμπ παίζανε το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη" . Απίστευτο μας φαίνονταν!
Τελικά είναι ωραία τα ελληνικά???

Έκανα τότε κάτι ιδιαιτεράκια (τσάμπα κύριε εφοριακέ μου!) και θυμάμαι το σόκ που πάθαινα όταν στα τετράδια των μαθητών μου δεν έβλεπα πλέον να γράφουν (όπως θα έπρεπε!) DOORS και JIM MORISON αλλά : "Τσαλιγοπούλου" , "Άγιο Τσιπουράκι" , "Κατερίνα Κούκα" , "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι" (κλισέ της εποχής : "Μα τι ποιοτικός στίχοι (sic)!! "

Μέσα σε τρια-τέσσερα χρόνια ένα νέο είδος μαγαζιού εμφανίστηκε στο Αθηνόραμα : "Ελληνικάδικα" (που σύντομα μεταλλάχθηκε στην αμορφωτέ εκδοχή "Ελληνάδικα" λες και εκεί ακούγανε "Ελληνά" τραγούδια). Ξέρετε φαντάζομαι τι μουσική έπαιζαν...

Μετα από ακόμα καναδυο χρόνια ο όρος άρχισε να εξαφανίζεται διότι ΟΛΑ ΠΛΕΟΝ ήταν
"Ελληνάδικα". Η εποχή της μουσικής εσωστρέφειας των Ελλήνων είχε αρχίσει...

Είναι καλύτερα ή χειρότερα τα σημερινά μουσικά νεανικά ήθη? Δεν ξέρω . Μπορεί και να είναι. Πάντως εγώ συνεχίζω , εδω και πολλά χρόνια , να νιώθω εκτός κλίματος.

You can't teach an old dog new tricks?