Φιλοξενούμενες Επιλογές Καλύτερων Τραγουδιών

Ο φίλος tzotzioy έγραψε ένα πολύ ωραίο σχόλιο στο τελευταίο post μου σχετικά με τα αγνοημένα τραγούδια .Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο σχόλιο αξίζει ένα ξεχωριστό ποστ. Έχουμε λοιπόν :

ΓΡΑΦΕΙ Ο TZOTZIOY

• Black Sabbath - Changes (μόνο λόγω της φωνής του Ozzy πιστεύεις ότι είναι όντως Black Sabbath, όταν μιλάμε για ένα κομμάτι μόνο με πιάνο και συνθετικά (νομίζω!) έγχορδα).
  


• Babe Ruth - Black Dog (όλοι τους ξέρουμε για το The Mexican, αλλά λίγοι έχουν ακούσει αυτό το μελαγχολικό τραγούδι με την ατμόσφαιρα γουέστερν και την εκπληκτική κορύφωσή του)
  


• Lynyrd Skynyrd - Simple Man (κάτι σα το Always Somewhere των Scorpions αλλά πιο δυνατό, απλά 8 χρόνια νωρίτερα)
  


• Scorpions - We'll Burn The Sky (μιας και αναφέρθηκα σε αυτούς, ένα τραγούδι με προσωπικότητα πριν το μεγάλο μπαμ τους στα εφηβικά μας πάρτι)
  


• Chris de Burgh - Spanish Train (εκτός του ότι όλος ο δίσκος δεν παίζεται, το συγκεκριμένο είναι μια ανατριχιαστική αφήγηση και λόγω μουσικής και λόγω στίχων)
  


• Sinéad O' Connor - Troy (μιας και μίλησα για ανατριχίλα, δεν μπορούσα να το αφήσω απέξω. Από αυτό το τραγούδι την αγάπησα.)
  


• Radiohead - True Love Waits (η πρώτη εκτέλεσή του, Βρυξέλες 1995. Απίστευτη μπαλάντα, ενώ η εκτέλεση studio που έβαλαν σε κάποιο δίσκο του 2001 ωχριά μπροστά της.)
  


• Radiohead - Let Down (όχι λόγω των ηχητικών εφέ στο τέλος που είναι φόρος τιμής στο Spectrum που οι περισσότεροι του συγκροτήματος είχαν ως παιδιά, αλλά λόγω της απόλυτης απόδοσης της ψυχής του συγκροτήματος σε ύφος)
  


• dIRE sTRAITS - Romeo And Juliet (επειδή δυστυχώς έτσι είναι οι ιστορίες αγάπης —και ως προσωπική νότα, ήταν το τραγούδι που με το πέρασμα των χρόνων διαπίστωνα την όποια βελτίωσή μου στα αγγλικά)
  


• Men At Work - Overkill (η βελούδινη φωνή του Hay σε ένα όμορφο τραγουδάκι με προσεγμένα λόγια)

• και για να σας ξενερώσω (όσους δεν έχετε ακούσει το τραγούδι, δηλαδή) Ανδρέας Μικρούτσικος (με το Μανώλη Ρασούλη) - Να'μαστε Πάλι Εδώ Ανδρέα (από το ντεμπούτο, αν δεν απατώμαι, του ιλαρού μικρού Μικρούτσικου, με την παραγωγή του Ρασούλη, την ίδια χρονιά που είχε κάνει και παραγωγή στους Κατσιμιχαίους τα Ζεστά Ποτά)

Ως απάντηση στο (για μένα εξίσου αγαπημένου) Learning To Fly, αντιπροτείνω το Solsbury Hill του Peter Gabriel (αντίστοιχα, όταν είχε αποσχιστεί από τους Genesis, η δικιά του εκδοχή του αποχωρισμού:

Watched by empty silhouettes

Who close their eyes but still can see

No one taught them etiquette

I will show another meToday

I don't need a replacement

I'll tell them what the smile on my face meant)

by tzotzioy