Θαυμαστής του Ντούτσε...

 Τους τελευταίους μήνες ο μπέμπης εξασκούσε με επιτυχία το άθλημα της γλωσολαλίας σπάνιων και θαυμαστών , αλλά ουδώλως υπαρκτών λέξεων. Είχαμε δηλαδή πολλά "ουλάλα-λα" μερικα "αμπα-γκα" άφθονα "λαλ λαλ λαλ" και βέβαια -μην ανυσηχείτε εσεις οι Δεξιοί- και μερικά "εαέ-αέ". Γνωρίζαμε λοιπόν ότι η κλητική προσφώνηση , είτε προς τον άνδρα που τον γέννησε (τον ταπεινό σας δούλο που γράφει αυτές τις γραμμές) είτε προς την μητέρα που τον έτεκεν , ήταν θέμα ημερών!

Η φύσις όμως λειτουργεί με μυστήριους τρόπους.

Πριν λίγες ημέρες λοιπόν , και συγκεκριμένα κατα την διάρκεια του βραδυνού του μπιμπερόντος γεύματος ο μπέμπης ρεύτηκε μεγαλοπρεπώς και κατόπιν άρθωσε την πρώτη του ενσυνείδητη λέξη:

"Ντούτσε!"

Εγώ και η μήτηρ του τον κοιτάξαμε με κόσμια απογοήτευση.

-"Πες μπαμπά αγόρι μου!" τον συμβούλεψε η μητέρα του.

-"Ντούτσε"

-"Μπαμπαμπαμπαμπα" προσπάθησα να τον παραδειγματίσω εγώ.

Ο μπέμπης με κοίταξε , έχωσε το χέρι του στο στόμα του και γέλασε μπουκωμένα. Μετά κατέβασε το χεράκι του και μου δήλωσε:

-"Ντούτσε!"

Την επόμενη μέρα , πήγα πρωϊ-πρωϊ στο αγαπημένο μου στέκι του συλλόγου "Αθηναϊκής Λέσχης Φίλων της Μπύρας , Ηλεκτρικών Δράπανων και Νέων Γονέων" η αλλιώς "ΑΛΦ-ΜΠΗΔΡΑΝΑΓ " διότι ο πρόεδρος -λόγω της θέσης- του έχει πείρα σε τέτοια ζητήματα.

-"Το παιδί χρειάζεται να φάει φρέσκο κουνέλι" είπε ο Πρόεδρος.

-"Μα πρόεδρε μου , η παιδίατρος μου είπε ότι τα κρέατα..."

-"ΦΡΕΣΚΟ ΚΟΥΝΕΛΙ!!"

Γύρισα στο σπίτι με το κουνέλι τυλιγμένο σε μια εφημερίδα. Είχαμε απαρτία πεθερικών. Ο μπέμπης με κοίταξε και απεφάνθη:

-"Ντούτσε!"

Το συμβούλιο της δημογεροντίας με κοίταξε παγωμένα. Ήταν φανερό ότι η ομύγυρις ήταν σίγουρη ότι για την σοβαρότατη αυτή τροπή των γεγονότων αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν εγώ και η σύζυξ.

Ο πεθερός μου με πήρε παραδίπλα και μου τα έψαλλε διότι τόσο καιρό φιλούσαμε τον μπέμπη λες και ήταν κορίτσι και τον κάναμε ¨φιλιάρη" με αποτέλεσμα τα χθεσινοσημερινά ολέθρια αποτελέσματα. "Και μή χειρότερα να λέμε με τίς Τήλους και τέτοια δηλαδή" κατέληξε.

Ο μικρός τον επιβράβεψε : "Ντούτσε!". Άφησα το κουνέλι σε μιά ακρούλα για να μην προκαλέσω περισσότερο.

Ο πατέρας πήρε σειρά, και μου το έκανε λιανά να πουμε , ότι δηλαδή ήταν της γνώμης ότι φταίνε τα DVD που βλέπαμε όταν η σύζυξ ήταν έγκυος και όλα αυτά τα εγγλέζικα έργα που βλέπαμε με τον ήχο στη διαπασών τονε μπερδέψανε τον μικρό εδώ που τα λέμε.

Η πεθερά μου πάλι δήλωσε ορθά-κοφτά ότι έπρεπε να βάλουμε άμεσα εικονοστάσι στο σπίτι και τι αηδίες είναι αυτές με τους γυμνούς με τα ποδήλατα και Μυταράς και κοραφέξαλα. Ο μπέμπης βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να ισχυροποιήσει τα επιχειρήματα των με δύο μεγαλοπρεπέστατα , ξέρετε εσείς τώρα , μην το λέω και συγχίζομαι.

Έδωσαν , πήραν , έχωσαν , ξαναέχωσαν κάποια στιγμή κουράστηκαν και μας άδειασαν τη γωνιά. Πρίν φύγουν , οι γιαγιάδες φίλησαν το μπεμπάκι.

- "Ποιόν αγαπάς εσύ αντράκι μου?" το ρώτησαν

- "Ντούτσε?" ζήτησε διευκρινήσεις ο μικρός.

- "Ααααχ παιδάκι μου δεν φταίς εσύ. Οι γονείς σου που μας ποτίζουν φαρμάκια φταίνε" .

Αποχώρησα ητημένος από το σαλόνι και κλείστηκα στο γραφείο μου. Που και που άκουγα από μέσα τον μπέμπη να αναπολεί μεγαλοφώνως τον μεγάλο Ναζιστή Ηγέτη του και κατ' επέκταση τις ένδοξες εκείνες μέρες που ναι μεν δεν έζησε αλλά προφανώς νοσταλγούσε , μέχρι που με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα...

Την επόμενη μέρα , έφυγα νωρίς από το σπίτι και έμεινα επίτηδες στην δουλειά μέχρι αργά. Γυρνόντας στο σπίτι με έκπληξη βρήκα την απαρτια - παππούδες γιαγιάδες και σία - να είναι γύρω από τον μπέμπη και να τον παρακινεί εν χορώ φωνάζοντας :

"Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! "

Πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου , η γυναίκα μου με τράβηξε γρήγορα στην Κουζίνα για διευκρινήσεις:

-"Ξέρεις γλυκέ μου το παιδί είπε σήμερα την δεύτερη του λέξη!!"

-"Μπα? Και τί είπε?"

"...Πούτσες."