Ισίδωρος και Ναυσικά

Όταν πρωτομετακομίσαμε από την Αθήνα στο χωριό , μου στοίχησε λιγάκι. Βλέπεις ήμουν κανονίκό χωριατόπαιδο, μαθημένο να τρέχει ξυπόλητο στους δρόμους , δέκα μήνες το χρόνο. Ξάπλωνα μέσα στα σπαρτά , τράβαγα την ουρά της γελάδας (Αγελάδα μικρέ άζραελ. Όχι γελάδα! Πές το και εσύ? - Γελαααάδα!) , πάταγα το ποδάρι μου μέσα στις σκληρές σβουνιές για να δώ πόσο μέσα είναι εκείνο το μαλακό με τα χόρτα, μάζευα παπαδίτσες, πέταγα πέτρες , έπαιζα με -κλεμμένες κυρίως- γκάζες, έψελνα κύριο ό ελόησον τις Κυριακές και γενικά ήμουνα ένα συνηθισμένο παιδάκι.

Στην Αθήνα όλα αυτά κόπηκαν με το μαχαίρι.

Το διαμέρισμα ήταν βεβαίως ωραίο και το πιο σπουδαίο από όλα ήταν ότι δεν χρειαζόνταν να φέρω νερό στο σπίτι (δύο φόρές την ημέρα - με το κίτρινο μπιτόνι) διότι είχαμε ΒΡΥΣΗ ΜΕ ΝΕΡΟ αλλά γενικά ήταν πολύ βαρετά.

Ο Πατέρας το κατάλαβε και με έγραψε σε διάφορες δραστηριότητες εδώ και εκεί για να διοχετεύω λιγάκι την τρέλα μου. Σου θυμίζω ότι μιλάμε για τέλη 70' αρχές 80' οπότε μην νομίζεις ότι υπήρχαν και πολλές επιλογές (διότι τότε ήμασταν απασχολημένοι με το να στήσουμε τον Σοσιαλισμό)

Πάντως θές από κολοφαρδία , θες γιατί ο Φάδερ την έψαχνε τη δουλειά, έκανα ωραία πράματα εκείνη την επόχη. ( Καμιά φορά θύμισε μου να σου πω για μια παιδική μαντολινάτα στην οποία έπαιζα , και μάλιστα πολλές φορές υπό την διεύθυνση του Μίκη. Ναι, αυτού του Μίκη!! )

Σήμερα πάντως θα σου πώ για την ΧΕΝ. Παράδεισος φίλε μου.

Πήγαινα κάθε Σάββατο στις "Παιδικές Δραστηριότητες" που διαρκούσαν 4 ώρες . Εκεί παρέα μια καμιά τριανταριά άλλα παιδιά κάναμε μαθήματα πηλοπλαστικής με τον μουσάτο "γουτσου-γούτσου-στο-μαγουλάκι" γλυκούλή κύριο που δεν θυμάμαι πλέον το όνομα του, μαθήματα ζωγραφικής με τόν άλλο κύριο με τα γαλάζια μάτια και μαθήματα χορού και εκφραστικής με τον Ισίδωρο. Με τον χόρό καθεαυτό , δεν τα πήγαινα και πολύ καλά γιατί ήμουν ντροπαλό παιδάκι , αλλά πάντως ανυπομονούσα να έρθει η ώρα του.

Ο λόγος ήταν ότι την ώρα του χορού τα δύο τμήματα ,τα αγοράκια και τα κοριτσάκια ενώνονταν σε ένα τμήμα. Έτσι την ώρα εκείνη μπορούσα να δω την γλυκιά Ναυσικά. Εκείνη την εποχή πίστευα ειλικρινώς ότι η Ναυσικά είχε βγει από το ίδιο καλούπι με τα αγγελάκια του Χριστούλη. Με δυό λόγια η Ναυσικά πρέπει να ήταν- τωρα που το σκέφτομαι- ο πρώτος μου ,παιδικός, έρωτας.

Στο τέλος κάθε χρονιάς η ΧΕΝ διοργάνωνε ένα μεγάλο πάρτι και καλούσε κόσμο , γονείς , παιδάκια , βγάζαν αναμνηστικές φωτό, μοιράζαν δώρα και αγκαλίες , τέτοια πράγματα. Μια βδομάδα το πάρτυ, πριν ο Ισίδωρος μας ανακοίνωσε ότι φέτος θα γίνονταν και ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΧΟΡΟΥ.

Τα περισσότερα αγοράκια βέβαια φωνάξανε "Ουουου!! Ούξω!!" και μερικά εκλάνανε κιόλας (ήταν εκδήλωση απαρέσκειας της εποχής) αλά εγώ χαμογέλασα. Είχα το σχέδιο μου!

Θα σου τα πω με δυο λόγια διότι εγώ είμαι πληροφορικάριος και τα λέω τσεκουράτα. Το επόμενο Σάββατο εμφανίστηκα στην πίστα κρατώντας την Ναυσικά από το Χέρι . Κανένα άλλο αγόρι δεν συμμετείχε στον διαγωνισμό. (Μερικοί μάλιστα έκαναν το κόλπο με την απαρέσκεια μπροστά στους γονείς των και αρπάξανε καρπαζιές), Όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια ήταν "κορίτσι-με-κορίτσι".

Εννοείται πως κερδίσαμε το πρώτο βραβείο (Από ένα επιτραπέζιο παιχνίδι "SOLO" ο καθένας μας).

Εννοείται πως μετά από λαϊκή απαίτηση έδωσα και φιλάκι στο τέλος.

Αχ! Να σκάσουν οι οχτροί μου!

---

Υ.Γ. Ναυσικά , άμα με διαβάζεις στείλε mail!!

Υ.Υ.Γ. Γυναίκα , άμα με διαβάζεις , πλάκα κάνω!