Ο Μάγειρο, το γλυκύ μου έαρ και τα blogs

Η όλη υπόθεση με τα blogs μου θυμίζει μια προσωπική ιστορία από τον καιρό που υπηρετούσα την γλυκειά μας πατρίδα ως έφεδρος αξιωματικός. Η ιστορία που θα σου διηγηθώ είναι αληθινή. Μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει για να προστατευθούν οι εμπλεκόμενοι.

Κανένα ζώον δεν έπαθε κάτι πάρα πολύ αξιόλογον κατά την διάρκεια αυτής της διήγησης.

Όλα ξεκίνησαν όταν η στρατιωτική υπερεσία αποφάσισε - στην άπειρη σοφία της- να με τοποθετήσει αξιωματικό στο φυλάκιο "Φ" , δηλαδή σε απόσταση ανάσας από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και το αντίστοιχο τούρκικο φυλάκιο.

Στο φυλάκιο "Φ" βέβαια υπηρετούσε και ο "Μάγειρο".

Για εσάς που δεν έχετε πάει στο στρατό να διευκρινήσω ότι η λέξη "μάγειρας" στον στρατό είναι πάντα άκλιτη και προφέρεται πάντα "μάγειρο". Παραδείγματα :

- Εεεεε μάγειροοοοο , οι πατάτες είναι για τα μπάζα ρεεεε!!!
- Άμα δεν σου αρέσει το κοτόπουλο να το πεις στον μάγειρο!
- Αυτή η κάλτσα είναι του μάγειρο. Μην σκουπίζεις τα πιάτα με αυτή.
- Μην μιλάτε δυνατά. Ο μάγειρο κοιμάται μέσα στο καζάνι.

Πάντως όλοι οι παραπάνω μάγειρο (με μι μικρό) δεν συγκρίνονται με τον δικό μου Μάγειρο , με μι μεγάλο. Βλέπετε ο δικός μου Μάγειρο κυκλοφορούσε στο φυλάκιο με μια λευκή χλαμύδα αντι για παραλλαγή και στο λαιμό είχε κρεμασμένο έναν σταυρό μεγέθους όσο ένα παπούτσι νούμερο 46.

Έτσι , από τις πρώτες μέρες τις υπηρεσίας μου έμαθα ότι δεν πρέπει να πολυενοχλώ τον μάγειρο , διότι όπως και να το κάνουμε ήταν λιγάκι σαλεμένος. Ασχολούνταν τουλάχιστον 10 ώρες την ημέρα με προσευχές , αλληλούια και λιβανιστήρια. Για κάποιο λόγο είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο κινητό μου , είδος ιδιαίτερα θαυμαστό εκείνες τις παλιές εποχές και δεν έπαβε να το παινεύει. Για μαγερική βέβαια ούτε λόγος. Τέρμα οι καβάτζες από τον σιτιστή ,τέρμα οι μπριζόλες εκτός προγράμματος. Τέλος πάντων.

Μια νύχτα με ξύπνησε μια πνιχτή φωνή : "Δοκιμεεεε... Δοκιμεεεε" .
Άνοιξα το ένα μάτι και είδα την μουτσούνα του Μάγειρο...Ο σταυρός-παπούτσι ακουμπούσε στην μύτη μου.
-¨Τι έγινε ρε Μάγειρο?"
-"Δόκιμε θέλω μια αλλαγή στη ζωή μου. Πάμε στο παρατηρητήριο να σου πω."
Τι να του πεις τώρα του Μάγειρο! Στο παρατηρητήριο λοιπόν.
Αμα δεν ήσουν εκεί , δεν γίνεται να το πιστέψεις. Ο Μάγειρο έχει βρεί άγνωστο πως και είχε τοποθετήσει στο παρατηρητήριο , τα μεγαλύτερα ηχεία που έχω δει στην ζωή μου ! Δύο ηχεία , περίπου τρια μέτρα ύψος και ένα μέτρο φάρδος να στοχεύουν προς την Τουρκιά !

Στα ηχεία είχε κουμπώσει έναν θηριώδη ενισχυτή και ένα σιντι πλέηερ.

-"Δόκιμε ωραίο κινητό έχεις. "
-"Ευχαριστώ μάγειρο. Πάμε τώρα μέσα και μάζεψε όλα αυτά τα συμπράγκαλα."
-"Δόκιμε ξέχνα το. Σου είπα θέλω μια αλλαγή στην ζωή μου. Πάτα το πλέη γιατί αλλιώς θα φουντάρω από τον γκρεμό, εντάξει?"

Τώρα , θέλεις το κρύο , θέλεις η νύστα, θέλεις το μάτι του Μάγειρο που γύαλιζε με την άσπρη ρόμπα του και παπούτσι στο λαιμό του και το πίστεψα ότι θα φουντάρει, τέλως πάντων πάτησα το play και διακόσια ντεσιμπέλ του "ΩΩ ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ" από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την Ειρήνη Παππά ξεχύθηκαν προς τον Τούρκο εχθρό. Χαμός

Σαν σε αργή κίνηση ο Μάγειρο γονάτισε , ξεβρακώθηκε , και άρχισε να λέει τα αλληλούια του....
...τα φώτα ανάψανε και στα δύο φυλάκια...
...Φωνές....Ειρήνη Παππά...Ντεσιμπέλ...
...κάποιος πυροβόλισε από εκεί... άλλος ένας απάντησε από εδώ...

Να μην στο δραματοποιώ , την γλιτώσαμε όλοι τελικά , Έλληνες και Τούρκοι. Μια από τις κότες της Χήρας , που είχαμε "απαλλοτριώσει" πριν από λίγες ώρες πέθανε από τον φόβο της. Επίσης , ένας Τούρκος κατουρήθηκε.

Εγώ έφαγα δέκα μέρες φυλάκα για σπατάλη πυρομαχικών σε καιρό ειρήνης και για διατάραξη κοινής ησυχίας.Φυλάκα έφαγε και ο άλλος δόκιμος από την Τουρκία.

Κανένας φαντάρος δεν την πλήρωσε και ούτε βέβαια ο Μάγειρο.

Διότι εμείς , ως αξιωματικοί είμασταν υπεύθυνοι για τις πράξεις των υφισταμένων μας , έστω και εάν ήταν σχεδόν αδύνατον να τις ελέγξουμε.

Έστω και αν ο Μάγειρο ήταν για το Ψυχιατρείο...

Και ο νοών νοείτο.