Bluescreens with nvlddmkm.sys and bbcode : 116 messages...

Last week I noticed that when my Windows 7 Quadcore 6600 + nvidia GTX 260 PC was resuming from hibernation , a window was popping up , informing me that the system resumed from a blue screen .

The window was reffering to sth like "Problem event name : Bluescreen , bbcode : 116" . The system was stable for two years now and no absolutely no h/w or s/w modification was made recently.

A closer inspection to the problem made me notice that when I was powering on the system from the power button the system was always crashing , with the familiar blue screen and a memory dump, and then the system was restarting.... BUT , the curious thing was that uppon this second restart (the one after the initial power up and the BSOD) the system was booting fine!


During the BSOD and the memory dump the Windows 7 informs me that the file responsible for the BSOD is the nvlddmkm.sys. This is graphics card related file , namely an nvidia driver file. So the problem is somehow connected to the Graphics Card. A quick googling for this file came up with thousands of similar problems

Alas, no 100% solution is (for now) availiable. Based on various suggestions I collected from the internet , I tried to:

1. Completely uninstall and reinstall the nvidia drivers , even from safe mode. Not working!
2. Reset the BIOS, upgrade the BIOS firmware. Not working!
3. Disable the 2nd monitor. Not working!
4. Unplug all the USB devices before shutting down. Not working!
5. Inserting into the registry lines like Tdrddidelay=14 etc etc . Not working!
6.Force-installing a plain vanilla VGA driver.

Actually the (6) option works. If you do this , then he system shutdowns and powers up perfect without BSOD's , but of course a modern computer is useless with such an archail VGA display so (6) is not a real solution.

Finally there is an 7th option ( I found out myself by accident) that works every time but it is a bit awkward , a little bit "manual" - not a real solution - just a remedy...

The quick-fix remedy is this: When you are powering up the system (from the case button) you must remember to RESET with ctrl+alt+del ONCE THE PC IS STILL in the bios post screen AND BEFORE Windows starts loading and more specifically about at the time that the BIOS shows the HDDs installed in the system.

When you do this "double reset" procedure the systems powers up perfectly without blue screens EVERY TIME!

I know this is crazy - but I also know this works! Just try it!

If anyone else has a real solution please post it here. The "double reseting" is not convinient and to be honest it only masks the problems , which in reality still exists....

UPDATE : The final solution has been equally awkward or  "When everything else fails - it's the hardware stupid!! I change the power supply of the PC , to a new powerfull one and just for the heck of it I also change the CPU Fan to a biggger and more silent one.

...and presto! the bluescreens dissapearred!

seems that the PSU wasnt supplying enough powerjuice , at least when cold-booted and that caused hardware problems to the Graphics Card.

 So the final solution to the "Bluescreens with nvlddmkm.sys and bbcode : 116 messages..." is : CHANGE your Power Supply!!

Eeeek!!!!!

Windows 7 Enterprise

Αυτο το post δεν σημαίνει ότι το μαγαζάκι αυτό ξανανοίγει...... Απλά δεν αντέχω στον πειρασμό να μην μοιραστώ με τον κόσμο ότι τα Windows Seven ... rulez!

Μια απο τις μικρές απολαύσεις του να δουλεύεις σε μια μεγάλη εταιρία όπως αυτή που εργάζομαι είναι το Microsoft Enterprise Agreement.. έτσι , από τις 6 Αυγούστου έχω στα χέρια μου την τελική έκδοση Windows 7 Enterprise και την έστησα στα τέσσερα πισιά μου στο σπίτι...

Η αναβάθμιση από Vista σε 7 έγινε παντού χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα - τίποτε δεν πήγε στραβά :

Ούτε στην εγκατάσταση του τετραπύρηνου PC ούτε και στο PC της Βάσως , εκείνο με τον αρχαίο Athlon XP. To Athlon σύστημα "νεκραναστήθηκε" και τώρα πάει σφαίρα. Το eeepc που είχε έρθει με WinXP και για να στήσεις Vista έπρεπε να φτύσεις το γάλα της μάνας σου "πηρε" τα 7 με την μια και τώρα πάει πετώντας. Το "αρχαίο" Compaq 7110 που ήθελε ένα κάρο πατέντες για να μπούνε vista , στήθηκε σφαίρα σε 7 και είναι επίσης μια χαρά (αν και λόγω ανύπαρκτης σχεδόν κάρτας γραφικών δεν παίζει Aero)

Το βασικό μου PC - το τετραπύρηνο έτσι και αλλιως ήταν πολύ γρήγορο , τώρα είναι εξίσου καλό. Σημειωτέον ότι έβαλα την 32μπιτη έκδοση - ο Ηλίας με απογοήτευσε ότι είδε μερικά θεματάκι με την 64bit-η RC που είχε βάλει τον Ιούνιο... Κάποια θεματάκια που υπήρχαν σε VPN με το C$ στα Vista δεν υπάρχουν εδώ (βλέπε και τα παλαιότερα μου post για Vista0

Η καινούργια Taskbar είναι τέλεια δεν το συζητώ , δώστε της μια ευκαιρία και θα με θυμηθείτε - μην αρχίσετε να ψάχνετε στο Internet για "enable classic taskbar on Windows 7" και λοιπές κουτουράδες...

Τέλος πάντων τα Windows 7 είναι ότι έπρεπε να ήταν τα Vista , δεκαδες μικρολεπτομέρειες που σε κάνουν να χαιρεσαι να δουλεύεις μαζί τους : από τα libraries, από τα έξυπνα thumbnails της taskbar (πχ δείτε πως "γεμίζει μια πρασινοδιάφανη μπάρα πίσω από το εικονίδιο του φακέλου στην νέα taskbar όταν αντιγράφετε κάτι - δείτε τον τίτλο του παραθύρου αντιγραφής όταν βλέπετε τα thumbnails) , από το πολύ πολύ γρήγορο και έξυπνο search search , από το νέο start menu, από το "δυναμικό" δεξί κλικ στα εικονίδια της taskbar , από το Aero Peek

Τι να λέμε τώρα - ο Μπιλάκος και ο Μπαλμεράκος γράψανε.....

Και σου λέω τότε, για πότε πεθαίνει η αντίδραση...

Τον Σεπτέμβριο του 2006 , πρωτοδημοσίευσα σε τούτο τον χώρο και με αφορμή την πολιτική φαυλότητα της εποχής τους στίχους του αγαπημένου Βασίλη Τριανταφυλλίδη από το τραγούδι του "Που Πήγαν".

Εξαιρετικά πολιτικός στίχος. Επίκαιρος. Ας γράφτηκε το 1985.Αυτό που μου είχε φανεί παράταιρο και αταίριαστο με την εποχή μας ήταν η πρόζα του Χάρρυ ανάμεσα στο τραγούδι , που αναφέρονταν στους αγώνες που γίνονται στο πεζοδρόμιο , στον διαχρονικό ρόλο της αριστεράς αλλά και στην Ξεπουλημένη Αριστερά και εν τέλει στο γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι είναι πάντα μπροστά στους αγώνες. Έτσι "λογόκρινα" τα λόγια αυτά....

Πόσο λάθος έκανα...

Με αφορμή τα Δεκεμβριανά του 2008, ξαναβάζω το τραγούδι του Χάρρυ , ντυμένο με εικόνα , μονταρισμένη από εμένα , ελπίζω οι φωτογράφοι και ο Χάρρυ να μην έχουν αντίρρηση

Χάρρυ , ελπίζω να θυμάσαι τα τελευταία λόγια της πρόζας σου...

" «Αριστερός» : ...άλλο τότε και άλλο τώρα...τώρα οι μάχες δίνονται στο κοινοβούλιο ... και όπως τότε έτσι και τώρα εμείς στην πρώτη γραμμή της μάχης... μπροστά-μπροστά στη βουλή - και με τους νικητές αυτή την φορά , γιατί μάτια μου από εμάς προέρχονται αυτοί ... και σου λέω τότε για πότε πεθαίνει η αντίδραση..."

Δώδεκα Λόγοι Για Να Μείνετε Σπίτι.

Εικοσι μήνες πριν , έλεγα ότι είχα να δω (τότε) δύο χρόνια τηλεοπτικές σειρές έτσι όπως παίζονται στην ελληνική τηλεόραση . Σήμερα λοιπόν , μπαίνοντας σε λίγο καιρό στον Τέταρτο Χρόνο αποτοξίνωσης από την σκλαβιά της over the air παρακολούθησης μιας τηλεοπτικής σειράς επιστρέφω να μοιραστώ μαζί σας , πράγματα που βλέπω (και είδα) από τότε που έγραψα εκείνο το post. Ευχαριστώ θείε από την Αμερική.

1. TRUE BLOOD : Το ότι ο κύριος πρωταγωνιστής είναι βρυκόλακας είναι απλά μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Εξαιρετικός συμβολισμός για τον αμόρφωτο βλαχαδερό νότο και τις προλήψεις του. Μόλις τελείωσε η πρώτη σεζόν στην Αμερική - υπέροχο. (9/10)
   
   
2. DEXTER : Εξαιρετικό procedural θρίλερ που ήρωας του είναι ο φαινομενικά κακός της υπόθεσης - ή μήπως όχι? Γίνεται να αγαπήσουμε έναν serial killer? Υπέροχη πρώτη σεζόν, πολύ καλή δεύτερη, αδιάφορή τρίτη. Εάν συνεχίσει έτσι θα το παρατήσω στην τέταρτη όπως παράτησα και το νυσταλέα κακό Prison Break στην 2η του , αλλά μόνο και μόνο για τις σεζόν ένα και δύο , αξίζει να το δείτε. Τέλειο σήμα αρχής. (8/10)
   
   
3. MAD MEN . Αυτά είναι. Ένα γραφείο με διαφημιστές σε μια μικρή διαφημιστική εταιρεία που θέλει να γίνει μεγάλη , την εποχή που έκανες ρεκλάμα μόνο άμα το προϊόν σου δεν πήγαινε καλά από μόνο του. Η καλύτερη πρώτη σεζόν σειράς που έχω δει ποτέ μου. Ηθογραφία της δεκαετίας του 50 , χειρουργική ακρίβεια στην αναπαράσταση της εποχής, μια σειρά που σε σοκάρει , μόνο και μόνο δείχνοντας καθημερινούς ανθρώπους να κάνουν καθημερινά πράγματα , σε σοκάρει δηλαδή με το πόσο μακριά είμαστε από εκείνη την εποχή ηθικά , συμπεριφορικά , διανοητικά , στα πάντα. Η δεύτερη σεζόν εμένα μου φάνηκε αδύναμη αλλά ο ξένος τύπος την δόξασε. Δείτε την έτσι και αλλιως. (9/10)
   
   
4. IN TREATMENT . Δεν υπάρχει αυτή η σειρά λέμε. Όλη η σειρά εξελίσεται μέσα στους τέσσερεις τοίχους του γραφείου ενός ψυχιάτρου που ψυχαναλύει τους ασθενείς του. Παρακολουθούμε τις συνεδρίες πέντε ασθενών. Ένας σε κάθε επεισόδιο. Ούτε σκηνικά ούτε τίποτε. Θεατρική λιτότητα. Σιγά μην υπάρχουν έλληνες ηθοποιοί για να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Δείτε το ακόμα και αν θα χρειαστεί να πάρετε άδεια από την δουλειά σα. Περιμένουμε την δεύτερη σεζόν - ή πρώτη αποτελούνταν από 43 εικοσάλεπτα επεισόδια που παίζονταν κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή.. Overdose of perfection (10/10)
   
   
5. CARNIVALE Το καλύτερο σήμα αρχής που έχω δει (μαζί με αυτό της Rome) στο καλύτερο μεταφυσικό procedural όλων των εποχών. Ένα τσίρκο περιπλανιέται στiς ερημιές της inland Αμερικής την εποχή του πρώτου μεγάλου κραχ. Το μεταφυσικό παντρεύεται υπέροχα με το ρεαλιστικό. Παίχτηκαν δύο σεζόν και μετά κόπηκε για να παιχτεί εκείνη η μαλακία το Lost με το οποίο εκστασιάζεται ο κοσμάκης. (9/10)
   
   
6. JERICHO Όμορφη procedural που δεν τα κατάφερε να αντέξει πάνω από δύο σεζόν (η δεύτερη με το ζόρι - μετά από λαϊκη οργή ) Θέμα της σειράς η κατάρευση των ΗΠΑ μετά από μίνι-πυρηνική επίθεση σε όλες σχεδόν τις μεγάλες αμερικάνικες πόλεις και η προσπάθειες για ανασυγκρότηση , ειδωμένες μέσα από τα μάτια των κατοίκων ενός χωριού - του JERICHO (7/10)
   
   
7. FRINGE Ωραία σειρούλα με συμπαθητικά εφε από τους δημιοργούς των X-Files. Σαν το X-Files αλλά καλύτερο : με συνωμωσίες με ένα μεγάλο κεντρικό σχέδιο , yadda-yadda blah-blah. Αντί να βλέπετε εκείνη την μαλακία το HEROES δείτε το. Είναι στην πρωτη του σεζόν και του εύχομαι να τις επτάσει όπως και το αδερφάκι του το XFILES (7/10)
   
   
8. DOCTOR WHO Αμα δεν ξέρετε το νέο DOCTOR WHO (είναι στην τρίτη του σεζόν) τότε δώστε μου την διεύθυνση σαν να έρθω να σας κάνω μαύρους στο ξύλο. Γίδια. Στούρνοι. Βόηδια. Φοβερός ο ένατος doctor - θεός ο δέκατος . Μόνο αμα δείτε ένα επεισόδιο της νέας σειράς θα καταλάβετε γιατί αυτή η σειρά αξίζει να γίνει η νέα επίσημη θρησκεία του ελληνικού έθνους (και γιατί όχι και της Λαπωνίας). Προτείνω το δέκατο της τρίτης (νεας) σεζόν για να μπείτε στο κλίμα ή τα τελευταία τρια της τέταρτης σεζον ή να ρίξετε μια ματιά εδώ (Απόρία για μυημένους : Γιατί όλοι αγαπάνε την Rose ? Μόνο εγώ τρελαίνομαι για την Martha Jones?) (9/10)
   
   
9. SIX FEET UNDER Μα τι υπέροχα καταθλιπτική σειρά! Θέμα της ο θάνατος , ήρωες της οι ιδιοκτήτες ενός γραφείου κηδειών, κάθε επεισόδιο και ένας θάνατος τον οποίο καλούνται να διεκπεραιώσουνε και παράλληλα να βάλουν σε μια τάξη την κατεστραμένη ζωή τους. Περιττό να πω ότι ο θάνατος-της-εβδομάδος είναι κατα κάποιον τρόπο βιοί παράλληλοι με κάποια πτυχή της ζωής των ηρώων , έτσι? Πέντε σεζόν - έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια στο Αμέρικα - αλλά αξίζει να το δείτε. (8/10)
   
   
10. THE SOPRANOS . Η Καλύτερη Σειρά Ολων Των Εποχών. Αυτή είναι η Αμερική. (Υπέροχο σήμα - με την ευκαιρία) . Εάν ναυαγούσα σε ένα νησί θα ήθελα μαζί μου , ένα σκληράκο με τις επτά σεζόν του Sopranos , ένα notebook για να το βλέπω, μια γεννητρια για να φορτίζω το notebook , σεφταλιές, Τζόνι Γουοκερ και την Summer Glau που δεν έπαιζε μεν στη σειρά , αλλά άμα είναι να ναυαγήσουμε τουλάχιστον να το ευχαριστηθούμε στο φουλ λέμε. (10/10)
    
    
11. ROME . Τώρα τι να λέμε για την Rome. Απλά νοιώθω τυχερός που ζω σε μια εποχή που χρηματοδοτούνται τέτοιες παραγωγές. Η Ρώμη της εποχής του Ιουλιου Καίσαρα ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενος φαντάρου της εποχής - του Ταϊτους Πούλο - (πραγματικό πρόσωπο με την ευκαιρία - αναφέρεται στις σημειώσεις του ίδιου του Καίσαρα.). Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο συγκλονιστική είναι αυτή η σειρά. Μερικές φορές φοβάμαι ότι η περίοδος από το 2000 μέχρι το 2008 θα θεωρείται κάποτε η πιο χλιδάτη εποχή για τις τηλεοπτικές σειρές , μια χλιδή που στην neo-depression εποχή δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ... Δύο σεζόν τελειότητας - και είπαμε ένα σήμα αρχής - ποίηση. (9/10)
    
    
12. JOHN FROM CINCINATTI. Είναι κάποιες σειρές που... δεν μπορώ να το περιγράψω.. Είναι αυτό που ένοιωθα όταν έβλεπα το Twin Peaks - αυτή η υπνωτική αίσθηση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας - αυτή η αίσθηση ότι αυτο που βλέπεις είναι πιο συμβολικό και από την Βίβλο. Όλα αυτά στο τετράγωνο και μετά όλο υψωμένο στον κύβο. Υπόθεση : Η ιστορία μιας οικογένειας παρηκμασμένων σέρφερ - τρεις γενιές , παππούς , γιός εγγονός - και η αλλαγή στην ζωή τους όταν έρχεται κάποιος Τζων από το Σινσινάτι... Ή με άλλα λόγια και δεν κάνω πλάκα εδώ , αλλά περιγράφω την σειρά : "Η Καινή Διαθήκη όπως θα γράφονταν εάν ο Χριστός ερχόνταν σήμερα " (9/10)

UPDATE : POST ΜΕΣΑ ΣΤΟ POST

"ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΣΤΗ ΔΩΔΕΚΑΔΑ : ΟΙ ΑΤΥΧΕΣ"

 1. PUSHING DAISIES : Υπέροχη φωτογραφία , σαν να βλέπεις το Amelie σε σειρά , αλλά κάπου με έχασε στην πλοκή και στην ταύτιση με τους χαρακτήρες και την παράτησα..
2. GREYS ANATOMY : Εντάξει το βλέπω ακόμη - αλλά η Merentith είναι τόσο αντιπαθητική που για χάρη της και μόνο το πέταξα από την δωδεκάδα.









"ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ : ΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ"

1. GALACTICA : Θα έδινα το ένα μου πόδι για να δώ ένα επεισόδιο από την νέα σεζόν. Η δεύτερη καλύτερη σειρά όλων των εποχών , μετά το The Sopranos
2. HOUSE M.D.: Με έχει ξενερώσει το όλο love story με την παλιο-Candy αλλά παραμένω οπαδός.
3. LOST : Βαριέμαι λιγάκι , αλλά συνεχίζω να το βλέπω - περιμένω τα καινούργια επεισόδια
4. BOSTON LEGAL : Εντάξει ο Denny και ο Alan είναι θεοί , αλλά η τέταρτη σεζόν έκανε καλό στην αρρώστια μου. Πάσχω από αϋπνίες....


"ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΙΣΗ:"

1. HEROES : Εμετός. Πως το έβλεπα εγώ αυτό?
2. PRISON BREAK : Αισχος ! Να καεί στην πυρά αυτή η παπαρδέλλα!!!
3. MY NAME IS EARL : Διότι έτσι γουστάρω

1933

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Πανωσήκωμα πάνω από του Πεθερού μου...

Με δυό λόγια έχουμε τα εξής:
Πρώτα-πρώτα είναι τα ηλεκτρόνια. Τα ηλεκτρόνια είναι στοιχειώδες σωματίδιο , πιο συγκεκριμένια είναι είδος λεπτονίου (εδώ επίσης ανήκουν και τα νετρίνα αλλά και μερικά άλλα σωματίδια).

Τα πρωτόνια και τα νετρόνια όμως, δεν είναι στοιχειώδη σωματίδια , αλλά αποτελούνται - συνθέτονται από Quark. Υπάρχουν έξι διαφορετικά quark και τρία quark συνθετουν ένα πρωτόνιο (ή νετρόνιο - ανάλογα με το είδος τους). Τα εν λόγω quark τώρα , κρατιούνται δεμένα μεταξύ τους με ένα άλλο σωματίδιο που ανήκει στην κατηγορία των μποζονίων - το γλουόνιο. Για την δύναμη αυτή που ασκούν τα γλουόνια θα πούμε και σε λίγο. Στα μποζόνια μαζί με το γλουόνιο ανήκει επίσης και το γνωστό μας φωτόνιο καθώς και τα W και Z μποζόνια.

Το σύμπαν λοιπόν αποτελειται από Κουάρκ, Λεπτόνια και Μποζόνια που συνδυαζόμενα δημιουργούν νέα-σύνθετα σωματίδια και που με τη σειρά τους συνθέτουν τον κόσμο γύρω μας.

Μπορεί παραπάνω η περιγραφή να είναι σχετικά απλουστευμένη , θα πρέπει όμως να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν εξι διαφορετικά κουάρκ (και έξι αντικούαρκ) , δώδεκα ειδών λεπτόνια (που όπως είπαμε συμπεριλαμβάνουν τα γνωστά μας ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια), τεσσάρων ειδών μποζόνια και καμιά ντουζίνα ακόμη σύνθετα σωματίδια (όπως τα επίσης γνωστά μας πρωτόνιο και νετρόνιο που ξαναθυμίζω προκύπτουν από τα στοιχειώδη) .

Συνεχίζουμε. Μια από τις πιο θεμελιώδεις θεωρίες της Φυσικής είναι το "Καθιερωμένο Πρότυπο" αγγλιστί Standard Model. Tο εν λόγω standard model συνδυάζει με θεωρητικό τρόπο αλλά και μαθηματικά μοντέλα τις 3 από τις τέσσερεις δυνάμεις αλληλεπίδρασης που γνωρίζουμε στο σύμπαν (Ισχυρή Πυρηνική, Ηλεκτρομαγνητική, Ασθενή Πυρηνική και Βαρυτική) καθώς και τα αντίστοιχα σωματίδια φορείς τους (Γλουόνια, Φωτόνια, W και Z Μποζόνια). Για την βαρυτική δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα σωματίδιο αλληλεπίδρασης (βαρυτόνιο;)

Το ωραίο με την Standard Model είναι ότι το μαθηματικό μοντέλο προβλέπει θεωρητικά όλα τα σωματίδια που υπάρχουν στο σύμπαν (στοιχειώδη ή σύνθετα) - με χαρτί και μολύβι που λένε - πριν ακόμα ανακαλυφθούν στο εργαστήριο.

Υπάρχουν όμως προβλήματα. Το κύριο πρόβλημα του Standard Model είναι ότι δεν προβλέπει ούτε καν θεωρητικά την ύπαρξη του (φανταστικού) "βαρυτονίου" και κατ επέκταση την σύνδεση του με την βαρύτητα. Όμως υπάρχει ένα ακόμη προβληματάκι.

Η αλήθεια είναι ότι στην απλή του μορφή το θεωρητικό αυτό μοντέλο προβλέπει ότι όλα τα στοιχειώδη σωματίδια είναι άμαζα - αϋλα . Αυτό βέβαια είναι πειραματικά αποδείξιμο ώς λάθος , διότι πχ έχουμε ήδη μετρήσει την μάζα λεπτονίων ή τών W και Z μποζονίων και δεν ήταν καθόλου μηδενική!!!

Για να λυθεί αυτό το παράδοξο , Ο Higgs τώρα έρχεται να συμπληρώσει την Standard Model εισάγωντας στο θεωρητικό μοντέλο ένα νέο στοιχειώδες σωματίδιο στην κατηγορία των Μποζονίων που ονομάζεται σωματίδιο Higgs. Τώρα από εδώ και πέρα τα πράγματα δυσκολεύουν και δεν μπορούν να εξηγηθούν με απλά λόγια , ας πούμε όμως ότιτο σωματίδιο Higgs είναι ένα από τα συστατικά ενός πεδίου που ονομάζεται πεδίο Higgs.

Το πεδίο αυτό κάνει ένα ωραίο κολπάκι που θέλει πολλά μαθηματικά για να το καταλάβει κανείς , αλλά περιγραφικά να πούμε ότι το πεδίο αυτό κάνει αυτό που οι φυσικοί λένε "θραύση της συμμετρίας της ηλεκτραασθενούς αλληλεπίδρασης" (συνδασμός της ηλεκτρομαγνητικής και της ασθενούς πυρηνικής - θυμάστε που τις αναφέραμε προηγουμένως;) και με αυτό τον τρόπο παράγει τρόπον τινά μάζα για τον εαυτό του αλλά και για άλλα μποζόνια.

Έτσι από το σχετικά αϋλο κόσμο των στοιχειωδών σωματιδίων περνάμε στον υλικό κόσμο των σύνθετων σωματιδίων και κατ' επέκταση του κόσμου που βλέπουμε γύρω μας. Εάν το μποζόνιο Higgs υπάρχει τότε είναι ένα κύριο δομικό στοιχείο του κόσμου γύρω μας.

Το σωματίδιο λοιπόν αυτό , ελπίζουν να το παρατηρήσουν στον Επιταχυντή σωματιδίων LHC του CERN όταν θα μπεί σε πλήρη λειτουργία. Είναι ίσως το πιο συναρπαστικό πείραμα στην ιστορία του ανθρώπου. Θα αποδείξει εάν υπάρχει ότι πραγματικά μπορεί να υπάρξει μάζα από το τίποτα , ενέργεια από το τίποτα.

Είναι πραγματικά το "γεννηθήτω φώς" σε εργαστήριο. Είναι το κολπάκι που έκανε ο Θεός και έφτιαξε το σύμπαν από το μηδέν. Είναι πραγματικά το God's Particle.

Σε άλλα νέα τώρα , ο Εφραίμ μπορεί να τα κονόμησε μπορεί και όχι , δίκαια τα αιτήματα των Τελώνιακών , άηντες να γίνει κανας ΑΣΕΠΗΣ για να βολευτεί ο Κοσμάκης στα Δημόσια , πρέπει να πάρουμε όλοι εκείνο το επίδομα παραγωγικότητας και εκείνο το επίδομα γομπιούντερζ.

Άμα έρθετε το Σάββατο στο σπίτι φέρτε και την κιθάρα να πούμε κανά επαναστατικό τραγουδάκι να ανέβουμε λιγάκι . Φονιάδες των λαών - Αμερικάνοι , οι Ευρωπαίοι είναι κοροϊδα - ζήτω η Ελλάς και είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες διότι ο Δημόκριτος είχε βρεί το Άτομο (που του είχε πέσει πίσω από ένα πιθάρι) όταν στο CERN τρώγανε βαλανίδια - στα γκογκόφια μας το σωματίδιο του Θεού - μεταφορά συντελεστή θα γίνει , για να χτίσω πάνω από του πεθερού μου που έχει έτοιμες αναμονές τα Σίδερα από τις κολώνες ??

Θαυμαστής του Ντούτσε...

 Τους τελευταίους μήνες ο μπέμπης εξασκούσε με επιτυχία το άθλημα της γλωσολαλίας σπάνιων και θαυμαστών , αλλά ουδώλως υπαρκτών λέξεων. Είχαμε δηλαδή πολλά "ουλάλα-λα" μερικα "αμπα-γκα" άφθονα "λαλ λαλ λαλ" και βέβαια -μην ανυσηχείτε εσεις οι Δεξιοί- και μερικά "εαέ-αέ". Γνωρίζαμε λοιπόν ότι η κλητική προσφώνηση , είτε προς τον άνδρα που τον γέννησε (τον ταπεινό σας δούλο που γράφει αυτές τις γραμμές) είτε προς την μητέρα που τον έτεκεν , ήταν θέμα ημερών!

Η φύσις όμως λειτουργεί με μυστήριους τρόπους.

Πριν λίγες ημέρες λοιπόν , και συγκεκριμένα κατα την διάρκεια του βραδυνού του μπιμπερόντος γεύματος ο μπέμπης ρεύτηκε μεγαλοπρεπώς και κατόπιν άρθωσε την πρώτη του ενσυνείδητη λέξη:

"Ντούτσε!"

Εγώ και η μήτηρ του τον κοιτάξαμε με κόσμια απογοήτευση.

-"Πες μπαμπά αγόρι μου!" τον συμβούλεψε η μητέρα του.

-"Ντούτσε"

-"Μπαμπαμπαμπαμπα" προσπάθησα να τον παραδειγματίσω εγώ.

Ο μπέμπης με κοίταξε , έχωσε το χέρι του στο στόμα του και γέλασε μπουκωμένα. Μετά κατέβασε το χεράκι του και μου δήλωσε:

-"Ντούτσε!"

Την επόμενη μέρα , πήγα πρωϊ-πρωϊ στο αγαπημένο μου στέκι του συλλόγου "Αθηναϊκής Λέσχης Φίλων της Μπύρας , Ηλεκτρικών Δράπανων και Νέων Γονέων" η αλλιώς "ΑΛΦ-ΜΠΗΔΡΑΝΑΓ " διότι ο πρόεδρος -λόγω της θέσης- του έχει πείρα σε τέτοια ζητήματα.

-"Το παιδί χρειάζεται να φάει φρέσκο κουνέλι" είπε ο Πρόεδρος.

-"Μα πρόεδρε μου , η παιδίατρος μου είπε ότι τα κρέατα..."

-"ΦΡΕΣΚΟ ΚΟΥΝΕΛΙ!!"

Γύρισα στο σπίτι με το κουνέλι τυλιγμένο σε μια εφημερίδα. Είχαμε απαρτία πεθερικών. Ο μπέμπης με κοίταξε και απεφάνθη:

-"Ντούτσε!"

Το συμβούλιο της δημογεροντίας με κοίταξε παγωμένα. Ήταν φανερό ότι η ομύγυρις ήταν σίγουρη ότι για την σοβαρότατη αυτή τροπή των γεγονότων αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν εγώ και η σύζυξ.

Ο πεθερός μου με πήρε παραδίπλα και μου τα έψαλλε διότι τόσο καιρό φιλούσαμε τον μπέμπη λες και ήταν κορίτσι και τον κάναμε ¨φιλιάρη" με αποτέλεσμα τα χθεσινοσημερινά ολέθρια αποτελέσματα. "Και μή χειρότερα να λέμε με τίς Τήλους και τέτοια δηλαδή" κατέληξε.

Ο μικρός τον επιβράβεψε : "Ντούτσε!". Άφησα το κουνέλι σε μιά ακρούλα για να μην προκαλέσω περισσότερο.

Ο πατέρας πήρε σειρά, και μου το έκανε λιανά να πουμε , ότι δηλαδή ήταν της γνώμης ότι φταίνε τα DVD που βλέπαμε όταν η σύζυξ ήταν έγκυος και όλα αυτά τα εγγλέζικα έργα που βλέπαμε με τον ήχο στη διαπασών τονε μπερδέψανε τον μικρό εδώ που τα λέμε.

Η πεθερά μου πάλι δήλωσε ορθά-κοφτά ότι έπρεπε να βάλουμε άμεσα εικονοστάσι στο σπίτι και τι αηδίες είναι αυτές με τους γυμνούς με τα ποδήλατα και Μυταράς και κοραφέξαλα. Ο μπέμπης βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να ισχυροποιήσει τα επιχειρήματα των με δύο μεγαλοπρεπέστατα , ξέρετε εσείς τώρα , μην το λέω και συγχίζομαι.

Έδωσαν , πήραν , έχωσαν , ξαναέχωσαν κάποια στιγμή κουράστηκαν και μας άδειασαν τη γωνιά. Πρίν φύγουν , οι γιαγιάδες φίλησαν το μπεμπάκι.

- "Ποιόν αγαπάς εσύ αντράκι μου?" το ρώτησαν

- "Ντούτσε?" ζήτησε διευκρινήσεις ο μικρός.

- "Ααααχ παιδάκι μου δεν φταίς εσύ. Οι γονείς σου που μας ποτίζουν φαρμάκια φταίνε" .

Αποχώρησα ητημένος από το σαλόνι και κλείστηκα στο γραφείο μου. Που και που άκουγα από μέσα τον μπέμπη να αναπολεί μεγαλοφώνως τον μεγάλο Ναζιστή Ηγέτη του και κατ' επέκταση τις ένδοξες εκείνες μέρες που ναι μεν δεν έζησε αλλά προφανώς νοσταλγούσε , μέχρι που με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα...

Την επόμενη μέρα , έφυγα νωρίς από το σπίτι και έμεινα επίτηδες στην δουλειά μέχρι αργά. Γυρνόντας στο σπίτι με έκπληξη βρήκα την απαρτια - παππούδες γιαγιάδες και σία - να είναι γύρω από τον μπέμπη και να τον παρακινεί εν χορώ φωνάζοντας :

"Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! Ντούτσε! "

Πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου , η γυναίκα μου με τράβηξε γρήγορα στην Κουζίνα για διευκρινήσεις:

-"Ξέρεις γλυκέ μου το παιδί είπε σήμερα την δεύτερη του λέξη!!"

-"Μπα? Και τί είπε?"

"...Πούτσες."

Η Οδύσσεια ενός Μεταλλαγμένου

Όταν ήμουν έμβρυο , από κάποιο τυχαίο γονιδιακό σφάλμα κατα την διάρκια της μίτωσης γεννήθηκα με το σοβαρό γεννετικό ελλατώμα να μην έχω το παραμικρό ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Ανεξάρτητα ινστιτούτα μελέτησαν το φρικτό μου γονιδίωμα και κατέληξαν. "Ο μικρός δεν θα ξέρει που πάν τα τέσσερα από αθλητικά!"

Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό , η μετάλλαξη μου ήταν τόσο φρικτή που μεγαλώνοντας παρατήρησα ότι δεν μου καίγονταν καρφάκι για καμία απολύτως ποδοσφαιρική ομάδα.

Ως γνήσιος απόγονος του Καρκαβίτσα , σκέφτηκα ότι μπορώ και εγώ , όπως ο παραμορφωμένος Ζήτουλας του διηγήματος του , να τα κονομήσω από την αξιοθρήνητη μου αυτή κατάσταση. Η πρώτη μου ευκαιρία μου δόθηκε όταν ήμουν μόλις πέμπτη Δημοτικού και πήγα σε νέο σχολείο , ερχόμενος για πρώτη φορά στην Πρωτεύουσα από την επαρχία. Αρχηγός της μαρίδας , ήταν ένας ξανθός με ξυρισμένο κεφάλι με το καθόλου ενθαρυντικό όνομα Φλεβοτόμος.

Όταν ο Φλεβοτόμος , στο πρωτο διάλειμμα με ρώτησε τι ομάδα ήμουν κατάλαβα ότι ήταν στιγμή για να εφαρμόσο το φιλόδοξο σχέδιο μου :

- "Δεν είμαι τίποτα ,καρφάκι δεν μου καίγεται για καμιά ομάδα. Μακάρι να πέσουν όλες στην 3η εθνική!" απάντησα

- "Δεν γίνεται αυτό ρε" απάντησε ο Φλεβοτόμος. "Ολυμπιακός θα είσαι για να βρίζεις έτσι!!"
- ¨Κι όμως δεν είμαι τίποτα και πάμε και στοίχημα 10 δραχμές!!"

- "Εε τότε πες : Τον Γαύρο τον πουλάμε δεκάξι το κιλό , Σταργίδια μας τον γράφουμε τον Ολυμπιακό!!

-" ΤΟΝ ΓΑΥΡΟ ΤΟΝ ΠΟΥΛΑΜΕ ΔΕΚΑΞΙ ΤΟ ΚΙΛΟ , ΣΤΑΡΓΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ!!" ξελαρυγκιάστηκα εγώ

-"Βαζελάκι είναι ρε δεν τονε βλέπετε;" έκανε κάποιος
-"Πες ρε: "Βαζελίνες θύματα κάντε μας κουνήματα!"
- "ΒΑΖΕΛΙΝΕΣ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΚΟΥΝΗΜΑΤΑ!" ούρλιαξα πρόθυμα

Μια φλέβα πετάχτηκε στο μέτωπο του Φλεβοτόμου. "Ρε κολωπαίδι , μήπως είσαι ΑΕΚτζής?" με ρώτησε .

-"ΑΝΟΙΞΑΝΕ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΝ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣ' Η ΧΑΝΟΥΜΙΣΣΑ ΜΕ ΔΥΟ ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ!!!" φώναξα με ετοιμότητα. Η μαρίδα δεν έχασε το κουράγιο της : "Παιδιά ", φώναξε το ρουφιανάκι του φλεβοτόμου , "το βλαχάκι ήρθε από τη Σαλονίκη . Είναι μάλλον από «εκείνες» τις ομάδες!!!"

"ΩΩ ΩΩ ΩΩ ΩΩ Ο-ΜΟΡΦΗ ΘΕΣΑ-ΛΟΝΙΙΙ-ΙΚΗ . ΩΩ ΩΩ ΩΩ ΩΩ , ΣΟΥΓΑ ΜΟΤΟ ΠΥΡΓΟ ΤΟ ΛΕΥΚΟ!!!!!" τσίριξα χαρούμενα. Μετά για να διαλύσω κάθε σκιά αμφιβολίας : "ΑΡΗ ΑΡΗ ΑΡΓΕΙΑΝΟΙ , ΣΑΣ ΜΑΜΑΜΕ ΤΟΟΟ ΦΟΥΝΙ".

Στο προαύλιο έπεσε μια παγωμένη σιωπή . Σαν δεύτερος Μπόμπι Φίσερ μελέτησα την κίνηση ματ που και είπα με παγωμένη αλλά δυνατή και σίγουρη φωνή : "ΑΕΛ ΤΥΡΙ, ΑΕΛ ΤΥΡΙ το ΦΟΥΝΙ της ΜΑΝΑΣ ΣΑΣ ΛΑΡΙΣΙΝΟΙ".

Δεν μίλησε κανένας. Ούτε ο Φλεβοτόμος. Ήσυχα ήσυχα σχηματίσαν μια γραμμή μπροστά μου και μου δώσαν ένας-ένας τα δεκάρικα μου. Αγόρασα ένα super παγουρίνο και ένα γυάλινο γιο-γιο από εκείνα με την SPRITE απάνω.

Δεν είχα διηγήθηκα πουθενά αυτή την ιστορία για πολλά χρόνια , συγκεκριμένα μέχρι τον Ιούνιο του 1987. Την ημέρα που η Ελλάδα πήρε τον τελικό του Ευρωμπάσκετ κατάλαβα ότι ήταν η ευκαιρία μου να αποσυρθώ από τους μπούκηδες και τον χώρο του μπετινγκ κάνοντας μια τελευταία κονομησιά. Χρειαζόνταν βέβαια να κάνω κάποια μικροέξοδα υποδομής : Μια μεγάλη αφίσα του Γκάλη , 20 μπύρες, 20 κοκακόλες , 10 πορτοκαλάδες και 10 σεβενάπ.

Λίγο πριν ξεκινήσω για το σχολείο ήπια μόνος όλες τα μπίρες και τα αναψυκτικά. Μέρος του σχεδίου αυτό.

Μάζεψα όλα τα παιδιά του σχολείου και τους εξήγησα με δυό λόγια το στοίχημα. Στοιχηματήσαν όλοι πρόθυμα. 1000 προς 1.

Σας γράφω αυτά τα λόγια από το ιδιωτικό μου νησί στη Χαβάη που αγόρασα από εκείνο το στοίχημα κερδίζοντας τους όλους με μοναδικό μου όπλο την μεγάλη αφίσα του γκάλη , τις μπύρες , την ουροδόχο κύστη μου και το Θουθούνι μου.

Σας γλυκοφιλώ
azrael
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ : Λαμβάνω ημέηλς από έντρομες μανάδες ρέηβερ , αλλά και εισαγγελλείς , γιατί οχί , που ζητάνε διευκρινήσεις και απαντώ : ΝΑΙ , η ιστορία είναι ευθυμογράφημα και ουδέποτε ανεκουφίσθήν επί του ιερού συμβόλου του ευρωμπάσκετος.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ ΤΟΥ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΥ. Ο Φλεβοτόμος , απο την άλλη υπήρξε , δυστυχώς